Bijna alle zwarte pieten zijn in 2023 met de noorderzon vertrokken. Godzijdank!

Mensen beginnen het nu eindelijk te snappen. Maar niet het hele concept was bagger: een cadeautje voor iedereen die lief is geweest, daar kan ik me wel in vinden. Zelfs nu in mijn volwassen levensjaren. Dit brengt me op een cadeau dat ik enkele jaren geleden heb mogen ontvangen. Geen idee of het ook maar iets met dat hele ‘Sint’ gedoe te maken had, maar ik kreeg toen een pieten zak op mijn stoep. Die bruine, je kent ze wel. Hij was tot aan de top gevuld. De inhoud kon van alles zijn: rozen, sieraden, misschien zelfs een lading aan oranje biljetten. Niets was minder waar. Ik opende voorzichtig de strik die het hele goedje bij elkaar hield en opende langzaam de zak. Wat zag ik?

Beton! Een zak beton.

Dit was niet het moment om ondankbaar te zijn. Alles komt met een reden en naarmate ik meer waardering kreeg voor dit bijzondere cadeau, zag ik het transformeren in een glinsterend element. Net diamant! Met veel moeite probeerde ik het beton m’n huis in te krijgen. Mijn leven in. Dit ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Mijn armen kwamen onder de schrammen, mijn spieren functioneerden nog maar voor 10% en laat me niet beginnen over mijn hoofd. Ik voelde een migraine opkomen. Het beton leek me te beroven van alle energie die ik had, maar wat stond het mooi te schitteren in de woonkamer. Daarnaast was het ook niet voor niets op mijn stoep beland, dus ik zou en moest het houden. Dagelijks genoot ik van de prachtige uitstraling van mijn beton. Ik zou het in moeten lijsten, dacht ik. Of nee, ik zou er een sculptuur van moeten maken. Misschien zelfs een stukje uithakken voor een ring. Alles was mogelijk! Ik zag zoveel potentie en wat maakt die glinstering me toch gelukkig. Zo gelukkig dat ik het overal wilde ervaren. Ik nam de zak mee naar mijn vrienden, mijn familie en zelfs naar m’n werk in geval van nood. Sommigen stonden versteld van de glinstering en anderen zagen alleen maar de negatieve gevolgen van het gewicht. Het boeide me eerlijk gezegd vrij weinig wat mensen ervan vonden, het was tenslotte mijn beton.

Echter, begon ik na enige tijd wel steeds meer klachten te ervaren. Ik miste afspraken, omdat ik het niet overal mee naartoe kon tillen, mijn huis werd donker en grauw omdat de grootte het licht blokkeerde en wanneer ik eens wilde jammen op m’n favoriete nummers weerkaatste het geluid en bleven er alleen een aantal schelle tonen over. Maar wat stond het te schitteren. Zoiets doe je toch niet weg. Plus, het had zoveel potentie.

Weken, maanden, zelfs jaren gingen voorbij en ik voelde me op den duur steeds minder mezelf. Mijn dromen vielen in duigen en de stress brak me op. Mijn beton zag ik verloren in de woonkamer staan. Op dat moment realiseerde ik me dat ik het wel mijn wereld in had gebracht, maar mij verder nooit had verdiept in de wereld van beton. Beetje eenzijdig, dacht ik. Ook als was het dan geen levend wezen, een beetje aandacht en interesse was wel op z’n plaats. Toen ik een aantal plekken bezocht om op onderzoek uit te gaan kwam ik zoveel verschillende soorten beton tegen. Allemaal hadden ze dezelfde schittering en dezelfde potentie om omgetoverd te worden tot iets moois, maar toch stonden ze daar zo grauw en grijs met een harde buitenkant. Natuurlijk waren ze ooit allemaal zacht egaal cement geweest, maar daar was niets meer van terug te zien. Het was om depressief van te worden. Alles klikte ineens. Wellicht dat ik mij daarom zo somber voelde de afgelopen tijd. Nee dat kon niet. Mijn beton was anders. Bovendien zou hij uiteindelijk veranderen in een prachtig pronkstuk waar ik dagelijks van zou kunnen genieten.

Hoe langer ik met mijn beton samenwoonde hoe meer eigenschappen ik overnam. Alles in mijn leven werd ineens grauw en donker, ik werd harder naar de buitenwereld en het gewicht dat ik steeds moest dragen voelde ik in mijn schouders. Soms passeerde de gedachte mijn beton op te geven en buiten op straat te zetten. Maar dat kon ik gewoon niet doen. Het had zoveel potentie. Daarnaast was ik er nu ook echt aan gehecht. Daarom probeerde ik er iets moois van te maken. Grotere ramen in mijn huis om het licht naar binnen te laten schijnen, vaker naar de sportschool om het gewicht te kunnen dragen en noem het maar op. Ik had zelfs meerdere keren geprobeerd om een mooi beeldje uit het beton te hakken zodat het zijn hoogste potentie kon bereiken, maar telkens weer sneed ik mezelf of bezeerde ik me aan de harde buitenkant. Onbegrijpelijk was het gewoon. Als er iemand is die iets grauws kan omzetten in iets stralends ben ik het wel. Het kwam toch ook niet voor niets op mijn stoep.

Vastberaden zocht ik naar oplossingen, maar hoe meer energie ik in mijn beton stopte, hoe meer ik mezelf verloor. Ik brak. Mijn levenslust was nergens meer te bekennen en vanuit mijn omgeving kreeg ik constant de vraag wanneer de ‘oude ik’ terug zou keren. Dus op een dag besloot ik dat het genoeg was. ‘Vandaag zet ik je buiten’, riep ik van boven aan de trap. Ik stormde de treden af, sloeg de woonkamer deur open en liep zelfverzekerd richting mijn beton.

‘Dit is het moment dat ik de cirkel verbreek en jou voor goed uit mijn leven zet’, zei ik.

Ik strekte mijn armen uit en boog voorover, maar toen zag ik weer al zijn potentie.